گوهر دل ز سخن رنگ صفا باخته است

زنگ این آینه یکسر نفس ساخته است

مکش ای جلوه ز دل یک دونفس دامن ناز

که هنوز آینه تمثال تو نشناخته است

حسن خوبان که کتان مه تابان تواند

تا تو بی پرده نه ای پرده نینداخته است

جلوه ها مفت تو ای ناله چه فرصت طلبی ست

که نفس هم نفسی آینه پرداخته است

از قمار من و ما هیچ نبردیم افسوس

رنگ جنسی ست که نقدش همه جا باخته است

عجز ما آن سوی تسلیم گرو می تازد

سایه در جنگ سپر هم سپر انداخته است

هرزه بر خویش ننازی که درین بزم چو شمع

سر تسلیم همان گردن افراخته است

هر دو عالم چو نفس در جگرم سوخته اند

شعلهٔ وادی مجنون چه قدر تاخته است

پیش از ایجاد نفس قطع هوسها کردیم

صبح هستی دم تیغی به خیال آخته است

هیچ پرواز ز خاکستر خود بیرون نیست

بیدل این هفت فلک بیضهٔ یک فاخته است